Ostatnia aktualizacja: 21 października 2016
Nawet jeśli automaty zostały zatrzymane, a odwołania od decyzji urzędu celnego do organu wyższej instancji nic nie dały – przedsiębiorca nadal nie jest bezsilny.
Może zaskarżyć decyzję do wojewódzkiego sądu administracyjnego, a następnie do NSA. Jeżeli przedsiębiorca nie zgadza się nadal z treścią decyzji organu II instancji, to przysługuje mu prawo wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia otrzymania decyzji przez organ II instancji.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu II instancji.
Od skargi uiszczany jest wpis. W sprawach automatów do gier wnosi się wpis stosunkowy, który zależy od wysokości należności pieniężnej objętej zaskarżonym aktem.
Jego wysokość wynosi odpowiednio w sprawach o wartości:
1) do 10 000 zł – 4 proc. wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 100 zł;
2) ponad 10 000 zł do 50 000 zł – 3 proc. wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 400 zł;
3) ponad 50 000 zł do 100 000 zł – 2 proc. wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 1500 zł;
4) ponad 100 000 zł – 1 proc. wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 2.000 zł i nie więcej niż 100 000 zł.
W skardze do WSA warto:
* ponownie wyjaśnić, w jakich okolicznościach kontrolowany wydzierżawił swoją powierzchnię oraz że ciągle nie ustalono danych podmiotu, który faktycznie dysponował urządzeniami do gry;
* zamieścić wnioski o uchylenie zaskarżonej decyzji organu II instancji i poprzedzającej ją decyzji oraz na podstawie art. 200 ustawy z 30 czerwca 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia swoich praw;
* zamieścić wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji, jeżeli wykonanie decyzji skutkować będzie niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowaniem trudnych do odwrócenia skutków dla podatnika.
W przeciwieństwie do postępowania w I i II instancji kontrola sądów ogranicza się w większości przypadków do zbadania, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.
Po wywołaniu sprawy rozprawa rozpoczyna się od sprawozdania sędziego, który zwięźle przedstawia na podstawie akt stan sprawy ze szczególnym uwzględnieniem zarzutów skargi. Po złożeniu sprawozdania strony – najpierw skarżący, a potem organ – zgłaszają ustnie swoje żądania i wnioski oraz składają wyjaśnienia. Strony mogą ponadto wskazywać podstawy prawne i faktyczne swych żądań i wniosków. Przewodniczący udziela głosu pozostałym stronom według ustalonej przez siebie kolejności.
Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie.
Wojewódzki sąd administracyjny, uwzględniając skargę, może:
1) uchylić decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi:
a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,
b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,
c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;
2) stwierdzić nieważność decyzji w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny dotyczące nieważności decyzji określone w art. 156 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 23 ze zm.) lub w innych przepisach;
3) stwierdzić wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.
W przypadku, o którym mowa w pkt 1 i 2, sąd, stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, może umorzyć jednocześnie to postępowanie.
Całość czytaj w dzisiejszym wydaniu Gazety Prawnej, rubryka: Firma i Prawo
Korek
24/10/2016
Darko
23/10/2016