Ala ma kota… Jacek też ma kota

Ostatnia aktualizacja: 16 kwietnia 2020

Drodzy Państwo po raz kolejny Szef Służby Celnej na stronach Ministerstwa Finansów zamieszcza komunikat, który w jego mniemaniu świadczy o niebywałych sukcesach w walce z „nielegalnym hazardem”. Przytoczone postanowienie Sądu Najwyższego ma dowodzić braku podstaw do stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych. W moim przekonaniu albo ktoś pomylił sygnatury albo powinien ponownie zacząć od czytania elementarza i poznać literki na nowo.

Na stronie Ministerstwa Finansów ukazał się taki komunikat:

„W związku z opublikowaniem uzasadnienia do postanowienia Sądu Najwyższego z dn. 27 listopada 2014 r. (sygn. akt II KK 55/14), w którym stwierdzono, że urządzanie gier na automatach poza kasynami nie jest karalne, Służba Celna informuje, że w kolejnych postanowieniach z 3 grudnia 2014 r. Sąd Najwyższy potwierdził zgodność działań podejmowanych przez Służbę Celną z ustawą z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540, z późn. zm.).
W postanowieniu z 3 grudnia 2014 r. (sygn. akt II KK 155/14) Sąd Najwyższy wskazuje na postanowienie z 28 listopada 2013 (sygn. akt I KZP 14/13 oraz I KZP 15/13), w których stwierdza, że organom władzy publicznej nie wolno w sposób dowolny odmawiać stosowania prawa, zwłaszcza gdy przepisy nakładają obowiązek określonego działania. Sąd Najwyższy wskazał również, że jedyną instytucją uprawnioną do stwierdzenia nieważności prawa krajowego jest Trybunał Konstytucyjny. Do czasu podjęcia przez Trybunał rozstrzygnięcia w tej sprawie Służba Celna nie ma podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych.
Zgodnie z powyższym Służba Celna w dalszym ciągu będzie konsekwentnie realizować swoje obowiązki wynikające z Ustawy z dn. 27 listopada 2009 r. o grach hazardowych.„

No to zaczynamy:

Po pierwsze:

W postanowieniu Sądu Najwyższego z 3 grudnia 2014 (sygn. akt II K 155/14) czytamy:

„W tej sprawie, z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 434 § 1 k.p.k. przedmiotem zarzutu kasacyjnego na niekorzyść M. W. nie uczyniono rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w S. w zakresie akceptującym stanowisko Sądu I instancji, co do niemożności pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej w zakresie zarzucanego mu czynu, z uwagi na brak notyfikacji przez Polskę przepisów technicznych, do których odwołuje się art. 107 § 1 k.k.s. Problematyka ta pozostaje więc poza zakresem rozpoznania przez Sąd Najwyższy w tej sprawie. Zgodnie bowiem z art. 536 k.p.k. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację, co do zasady, w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Natomiast mieści się w tym zakresie problematyka dotycząca trybu procedowania Sądu Rejonowego w Ł., gdyż w zażaleniu zakwestionowano wydanie przez ten Sąd orzeczenia na posiedzeniu, zamiast na rozprawie, po przeprowadzeniu pełnego postępowania dowodowego. W takim razie skarżący w kasacji, wbrew odmiennym twierdzeniom obrońcy oskarżonego, był uprawniony do podniesienia zarzutu naruszenia art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.(…)

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w zakresie odnoszącym się do istotnych okoliczności czynu zarzuconego oskarżonemu nie jest bowiem jednoznaczny. Przede wszystkim dlatego, że w jego skład wchodziły opinie zawierające wzajemnie wykluczające się wnioski co do charakteru urządzenia Apex H. M. F. Z jednej strony są opinie sporządzone przez J. K. – czeskiego biegłego sądowego z dziedziny m. in. techniki komputerowej, systemów loteryjnych, gier i wygranych, kancelarię Radcowską C. i Wspólnicy oraz S. P. z Kancelarii Prawnej „V.”, z których wynika, że przedmiotowe urządzenie jest automatem o charakterze zręcznościowym, nie posiadającym funkcji prowadzenia gier o charakterze losowym – na których Sąd Rejonowy w Ł. oparł swoje stanowisko, co do niemożności przypisania oskarżonemu umyślnego działania, a drugiej strony – całkowicie pominięta przez ten Sąd, wywołana przez Urząd Celny, opinia biegłego sądowego z zakresu informatyki, telekomunikacji i automatów do gier R. R., z której wynika, że automat Apex o nr […] jest urządzeniem elektronicznym, w którym zainstalowany jest program umożliwiający rozgrywanie gier o charakterze losowym w rozumieniu ustawy o grach hazardowych.(…)„

Co z tego wynika? Tylko tyle, że sąd okręgowy uznał jedną opinię biegłego za bardziej trafną od innej opinii biegłego i wydał orzeczenie na posiedzeniu zamiast na rozprawie.

Wielki sukces Służby Celnej? No cóż, jak to mówią: „lepszy Rydz niż nic” 😛

Po drugie:

Departament Służby Celnej przywołuje postanowienie Sądu Najwyższego z 28 listopada 2014 (sygn. akt I KZP 14/13). Pomijając fakt, że w postanowieniu z 3 grudnia 2014 (sygn. akt II KK 155/14) nie ma słowa o przytaczanym postanowieniu co sugeruje komunikat to na dodatek podana sygnatura prowadzi nas do postanowienia które mówi:

„(…)Jak wynika z uzasadnienia przedstawionego pytania prawnego, Sąd Rejonowy nie ma wątpliwości, że art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych ma charakter przepisu technicznego w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz. U.L. 363, s. 81). Nie ma również wątpliwości, co do tego, że nie dopełniono obowiązku notyfikacji tego przepisu Komisji Europejskiej w stosownym trybie przed jego uchwaleniem, co oznacza, że przepis ten nie może być stosowany w postępowaniu prowadzonym przed Sądem Rejonowym w L., w związku z którym sformułowano pytanie prawne (w kwestii trafności tego ostatniego poglądu Sąd Najwyższy wypowiedział się szerzej w uzasadnieniu postanowienia z dnia 28 listopada 2013 r., I KZP 15/13, i nie ma potrzeby powtarzania przedstawionych tam rozważań). Wątpliwości Sądu Rejonowego dotyczą tego, czy wobec niemożności stosowania art. 14 ust. 1 ustawy, w jego miejsce na nowo zaczęły obowiązywać odpowiednie przepisy poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych. Mogłoby to, zdaniem Sądu, nastąpić na zasadzie „odżycia” formalnie uchylonej ustawy, z uwagi na niemożność stosowania przepisów nowej ustawy i jednoczesną konieczność wyeliminowania luki prawej, która powodowałaby, że urządzanie obecnie gier na automatach, zawierających element losowości, nie podlegałoby żadnej reglamentacji prawnej. Inną koncepcją, która według Sądu Rejonowego pozwalałaby na zastosowanie przepisów poprzednio obowiązującej ustawy, byłoby uznanie, że art. 144 ust. 1 nowej ustawy o grach hazardowych, mocą którego uchylono poprzednią ustawę o grach i zakładach wzajemnych, ma również charakter przepisu technicznego, który podlegał obowiązkowi notyfikacji, a skoro obowiązek ten nie został spełniony – zawarta w art. 144 ust. 1 klauzula derogacyjna nie może być stosowana, a w związku z tym poprzednia ustawa nadal obowiązuje, także w zakresie urządzania gier na automatach, zawierających element losowości.(…)

(…)Nawet gdyby trafnym okazało się założenie przyjęte przez Sąd występujący z pytaniem prawnym, że przepisy nowej ustawy nie mogą być stosowane z uwagi na niedopełnienie obowiązku notyfikacji, to i tak nie można by przywrócić mocy obowiązującej uchylonym przepisom, tylko z tego powodu, że istnieje „silne uzasadnienie aksjologiczne” polegające na „legitymowanym interesie państwa w stworzeniu takich ram prawnych obrotu gospodarczego, które pozwolą zminimalizować niekorzystne zjawiska, jeżeli ujawnią się one w sferze nie mogącej pozostać obojętną dla państwa, ze względu na ochronę powszechnie uznawanych wartości”. Żadne, nawet najsilniejsze uzasadnienie aksjologiczne, nie daje podstaw do unieważnienia przez sądy decyzji ustawodawcy o uchyleniu określonego aktu normatywnego i przywrócenia w ten sposób jego mocy obowiązującej.(…)„

Na koniec przypominamy:

W dniu wydania postanowienia czyli 3 grudnia nie było jeszcze znane postanowienie Sądu Najwyższego z 28 listopada 2014 (II KK 55/14), gdyż uzasadnienie podpisane przez Prezesa Sądu Najwyższego Lecha Paprzyckiego ukazało się dopiero 15 stycznia 2015. A mówi jasno:

„(…)każdy sąd krajowy, mający w ramach swoich kompetencji zastosować przepisy prawa wspólnotowego zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność (ang. full effect, fr. plain effet) norm prawa wspólnotowego, unijnych, nie stosując w razie konieczności wszelkich, nawet późniejszych sprzecznych z przepisami prawa wspólnotowego przepisów ustawodawstwa krajowego(…)„

oraz:

„Konsekwencją uznania, że art. 14 ustawy o grach hazardowych to przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, który nie został notyfikowany Komisji Europejskiej, a więc jest bezskuteczny, musi być wyrok uniewinniający, gdyż art. 107 § 1 k.k.s. – pod zarzutem naruszenia którego stanęli oskarżeni – ma charakter blankietowy, a jego doprecyzowanie stanowią przepisy m.in. tegoż art. 14. W tej sytuacji czyny oskarżonych nie mogły wyczerpać znamion przestępstwa określonego w art. 107 § 1 k.k.s.„

Panie Jacku „Myślenie ma kolosalną przyszłość” – Jarosław Abramow-Newerly!

Ja proponuję zacząć od podstaw nauki czytania, na początek „Elementarz” Mariana Falskiego…

POSTANOWIENIE SN Z DNIA 28 LISTOPADA 2013 R. SYGN. I KZP 14/13

Tagi: