Ostatnia aktualizacja: 4 lipca 2024
Zachęcamy Państwa do korzystania z możliwości zgłaszania swoich uwag do projektu ustawy o grach hazardowych wysłanych przez Ministerstwo Finansów do Komisji Europejskiej (czytaj: „Zgłoś uwagi do projektu ustawy hazardowej”).
Uwagi może zgłosić każdy obywatel w dowolnym języku urzędowym Unii Europejskiej (w tym oczywiście w języku polskim).
My również wysłaliśmy zastrzeżenia dotyczące projektu wysłanego do notyfikacji. Oparliśmy się głównie na odrzuconych uwagach Ministerstwa Cyfryzacji (które skądinąd Minister sam wycofał tuż przed posiedzeniem Rady Ministrów) bezpośrednio odnoszących się do kolizji rozwiązań zawartych w projekcie z dyrektywami i regulacjami prawnymi Unii Europejskiej w tym Karty Praw Podstawowych UE (czytaj: „Ministerstwo nie chciało blokowania stron!”). Dodaliśmy również swój komentarz i kilka słów wyjaśnienia w sprawie informacji zawartych w zgłoszeniu wysłanym przez Ministerstwo Finansów.
Pełny tekst zgłoszenia zastrzeżeń redakcji E-play:
„Szanowna Komisjo,
Przesyłam uwagi do powiadomienia numer 2016/0398/PL – H10 dotyczącego ustawy o zmianie ustawy o grach hazardowych oraz niektórych innych ustaw, które zostało przesłane do notyfikacji w dniu 29 lipca 2016 r. przez Ministerstwo Finansów Rzeczypospolitej Polskiej.
W związku z uwagami do projektu przesłanymi w toku prac przez Ministerstwo Cyfryzacji, które nie zostały uwzględnione w tekście zatwierdzonym przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na posiedzeniu w dniu 19 lipca 2016 roku a następnie przesłanym Komisji pragnę zwrócić uwagę na kilka aspektów poruszonych przez Ministerstwo Cyfryzacji.
1. W świetle regulacji UE projektowane przepisy budzą daleko idące wątpliwości co do zgodności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2120 z dnia 25 listopada 2015 r. ustanawiającym środki dotyczące dostępu do otwartego internetu oraz zmieniające dyrektywę 2002/22/WE w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, a także rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (dalej „rozporządzenie TSM”), określającym zasady dostępu do Internetu i wprowadzającym zasadę neutralności sieci. Rozporządzenie TSM w art. 3 ust. 1 gwarantuje użytkownikom końcowym prawo do uzyskania dostępu do informacji i treści oraz do ich rozpowszechniania, do korzystania z wybranych aplikacji i usług oraz ich udostępniania jak również do korzystania z wybranych urządzeń końcowych, niezależnie od lokalizacji użytkownika końcowego lub dostawcy usług czy też od lokalizacji, miejsca pochodzenia lub miejsca docelowego informacji, treści lub usługi. Intencją ustawodawcy europejskiego jest prawne zagwarantowanie swobody w dostępie do informacji wszystkim obywatelom UE. Wprawdzie rozporządzenie TSM pozwala, ale pod pewnymi warunkami, na stosowanie odstępstw od tej zasady, wskazując na istniejące w prawie UE lub zgodne z prawem UE przepisy krajowe dotyczące zgodności z prawem, treści, aplikacji lub usług, ale w świetle przepisów rozporządzenia TSM należy zapewnić zgodność takich regulacji ograniczających dostęp do otwartego Internetu i stanowiących przez to znaczny wyłom w stosunku do określonej rozporządzeniem zasady neutralności sieci z prawem UE (polegających np. na blokowaniu określonych treści lub usług). Należy podkreślić, że rozporządzenie TSM jest nowym aktem prawnym, obowiązującym dopiero od 30 kwietnia 2016 r., zatem podejmowane przez niektóre państwa członkowskie wcześniej działania nie podlegały jego regulacjom i nie zostały poddane ocenie pod tym kątem, co oznacza, że należy bardzo ostrożnie wprowadzać, tuż po wejściu rozporządzenia w życie, regulacje które mogą zostać uznane za niezgodne z tą zasadą – wcześniej dyrektywa ramowa ten temat dotykała jedynie szczątkowo.
2. Rozporządzenie TSM w motywie 13 wprost odsyła w zakresie zgodności z prawem UE do Karty Praw Podstawowych UE i do dyrektywy ramowej 2002/21/WE 7 – zgodnie z nimi każdy, kogo prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem. Każdy ma również prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony uprzednio na mocy ustawy. Natomiast w zakresie dyrektywy ramowej należy wskazać na jej art. 1 ust. 3a, zgodnie z którym stosując środki związane z dostępem użytkowników końcowych – za pomocą sieci łączności elektronicznej – do usług i aplikacji lub z korzystaniem taką drogą z usług lub aplikacji, państwa członkowskie respektują podstawowe prawa i wolności osób fizycznych gwarantowane w Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz w ogólnych zasadach prawa wspólnotowego. Jeżeli jakikolwiek ze środków związanych z dostępem użytkowników końcowych – za pomocą sieci łączności elektronicznej – do usług i aplikacji lub z korzystaniem taką drogą z usług lub aplikacji mógłby ograniczyć wspomniane podstawowe prawa lub wolności, można go nałożyć wyłącznie wtedy, gdy jest odpowiedni, proporcjonalny i konieczny w demokratycznym społeczeństwie, a jego wdrożenie podlega odpowiednim gwarancjom proceduralnym zgodnym z Europejską konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i z ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego, w tym z zasadą skutecznej ochrony sądowej i zasadą rzetelnego procesu. Jak wynika z powyższego, środki takie można więc zastosować wyłącznie z należytym poszanowaniem zasady domniemania niewinności i prawa do prywatności, przy zagwarantowaniu rzetelnej i bezstronnej procedury, uwzględniającej prawo zainteresowanej osoby lub zainteresowanych osób do bycia wysłuchanymi. Przywołane akty prawne przewidują możliwość odstępstwa z uwagi na potrzeby ustanowienia dla należycie ustalonych pilnych przypadków odpowiednich warunków oraz zabezpieczeń proceduralnych zgodnych z Europejską konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i zagwarantowaniem skutecznej kontroli sądowej w rozsądnym terminie. Oceniając projekt nowelizacji ustawy w świetle poszczególnych przepisów Karty Praw Podstawowych i dyrektywy ramowej należy stwierdzić, że w ocenie Ministerstwa Cyfryzacji jest on niezgodny z wymogami określonymi w tych przepisach. Przewidziana w projekcie ochrona sądowa ma charakter następczy, ponadto kontrola dokonywana przez sąd administracyjny ma jedynie charakter formalny, a w związku z brakiem wskazania jakichkolwiek przesłanek na poziomie ustawowym, należy stwierdzić, że kontrola ta ma charakter fasadowy i iluzoryczny. Nie można się również zgodzić, że proponowane rozwiązania w zakresie zwalczania tzw. „nielegalnego hazardu” są odpowiednie proporcjonalne i niezbędne w demokratycznym państwie prawnym. Projektodawca jako pierwsze rozwiązanie wybiera przecież blokowanie stron internetowych, czyli rozwiązanie najbardziej ingerujące w neutralność sieci oraz prywatność, nie korzystając z innych dostępnych rozwiązań.
3. Podtrzymać należy zgłoszone uwagi w zakresie przesłanek, na jakich strony internetowe będą trafiały do Rejestru Domen Służących do Oferowania Gier Hazardowych Niezgodnie z Ustawą. W szczególności, w ocenie Ministerstwa Cyfryzacji, w celu poszanowania podstawowych zasad państwa prawa i zapewnienia pewności prawa oraz obrotu gospodarczego, podstawą wpisu do rejestru, a tym samym potwierdzenia, że strona świadczy usługi nielegalnie, powinno być postanowienie sądu powszechnego.Projekt nie zawiera przepisów, które gwarantowałyby skuteczną kontrolę sądową w tym zakresie. W związku z powyższym podtrzymać należy uwagi w zakresie instytucji sprzeciwu i kontroli w trybie sądowoadministracyjnym.
Uwagi te przesłane przez Ministerstwo Cyfryzacji dotyczą w szczególności niezgodności proponowanego projektu z regulacjami Unii Europejskiej a także zwracają uwagę na możliwą kolizję z zapisami Karty Praw Podstawowych a także z Europejską konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i z ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego.
Pragnę również zwrócić uwagę Komisji iż nie jest prawdą podane w zgłoszeniu, że teksty podstawowe zostały przekazane w ramach wcześniejszej notyfikacji: 2014/0537/PL: 2010/622/PL. Podstawowym tekstem dotyczącym obecnej ustawy jest Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201 z 30.11.2009, poz. 1540), który nie został Komisji notyfikowany pomimo takiego obowiązku. Wspomniane w powiadomieniu teksty stanowiły jedynie ustawy zmieniające podstawowy tekst nienotyfikowanego aktu prawnego.
Z poważaniem
Bartosz Bulski
portal E-PLAY„
Arnold
15:12 12/08/2016