Ostatnia aktualizacja: 16 kwietnia 2024
Makau dzieli się dochodami z hazardu. Każdy mieszkaniec dostanie równowartość 1 tysiąca dolarów, voucher medyczny opiewający na 75 dolarów i dziesięciokrotność tej sumy wpłaconą na fundusz emerytalny. W dodatku, wszyscy dostaną zwrot 30 proc. podatku dochodowego. Nawet rezydenci czasowi mogą się spodziewać prezentu w postaci 600 dolarów.
Makau ma niewiele ponad 500 tys. mieszkańców. Giną w tłumie 28 mln turystów, którzy co roku zalewają półwysep. Chociaż w najstarszej europejskiej kolonii w Chinach co i rusz można się natknąć na piękne kolorowe domki z czasów, gdy rządzili tu Portugalczycy, to nikt nie przyjeżdża tu podziwiać zabytków. Gości ściągają na miejsce trzy tuziny luksusowych kasyn. Przez które przepływa pięć razy więcej pieniędzy, niż w słynniejszym Las Vegas.
Finansową ruletkę rozkręcił tu jeden człowiek. Dokładnie pół wieku temu, syn Chińczyka i Portugalki Stanley Ho zapłacił Lizbonie równowartość pół miliona dolarów za wyłączne prawa do prowadzenia wszystkich kasyn w Makau. Niedługo później przejął też jedną trzecią udziałów w miejscowym lotnisku, zmonopolizował transport wodny i powietrzny, którym zaczął sięgać na miejsce bogatych gości z Hongkongu. Jego imieniem nazwano nawet szeroki bulwar ciągnący się nad jeziorem – ewenement, biorąc pod uwagę, że magnat wciąż żyje.
Chociaż w ostatnich latach najgłośniej było o jego skandalach obyczajowych – Ho zdołał w ciągu życia spłodzić siedemnastkę dzieci z czterema różnymi kobietami, a w zeszłym roku ogłosił w mediach, że część z tych bliskich zmusiła go groźbami do przepisania na nich udziałów w biznesie – to na Makau największym cieniem kładł się ten element jego działalności, o którym nigdy nie mówiło się tu głośno. Chociaż niczego mu nie udowodniono, to miliarder był od zawsze oskarżany o bliską współpracę z triadami, chińskimi mafiami. W latach 80. na zdominowanych przez prostytutki ulicach toczyły się krwawe porachunki, ze strzelaninami i wybuchającymi samochodami włącznie. Wokół całego biznesu rozwinęła się w dodatku gałąź specyficznych „pokojów VIP”, do których naganiacze z półświatka ściągają potencjalnie najbogatszych klientów. Do dziś, ponad połowa hazardowego obrotu w całym mieście odbywa się właśnie w takich salach.
Z szarą strefą próbowano się rozprawić na początku tego wieku. W 1999 r., Makau przeszło z rąk Portugalczyków pod zarząd chiński, choć przy zachowaniu dość szerokiej autonomii. Nowym szefem miejscowej administracji został mianowany Edmund Ho (niespokrewniony ze Stanleyem), który postawił sobie za zadanie oczyścić wizerunek miasta. Chociaż udało mu się zdusić przemoc, to z korupcją nie poradził sobie już tak dobrze. Jednym z pomysłów jej zwalczenia, było rozbicie kasynowego monopolu. W 2002 r. po raz pierwszy przyznano koncesję komuś innemu, niż dotychczasowemu magnatowi. Padło na amerykańskiego potentata z Las Vegas – który obecnie szuka też szczęścia pod Madrytem – Sheldona Adelsona. Dziś wiadomo już, że jego najbliższy chiński współpracownik Yang Saixin na potęgę korumpował wtedy miejscowych polityków.
W dodatku, ze względu na to, że Makau jest jedynym miejscem w całych Chinach, gdzie dozwolony jest hazard, półwysep służy za gigantyczną pralnię brudnych pieniędzy. Z czego skwapliwie korzysta między innymi reżim z Korei Północnej, wspomagany jeszcze przez miejscowy bank Delta Asia. Do tutejszej szkoły chodził zresztą Kim Han Sol, bratanek obecnego przywódcy.
Nie najlepsza reputacja to dla mieszkańców miasta wcale nie powód do zmartwień. W ostatnich latach wiedzie im się lepiej, niż kiedykolwiek w historii. Mariaż z Chinami i otwarcie się na tamtejszych hazardzistów (większość ze wspomnianych 28 mln gości rocznie pochodzi właśnie z Państwa Środka) były dla półwyspu jak wygrana na loterii: przed 1999 r. miejscowa administracja zarabiała na podatkach od kasyn ledwie 200 mln dolarów rocznie, w zeszłym roku ta suma wynosiła już 33,7 miliardów. W dodatku, według najnowszych danych, od stycznia do kwietnia rząd zarobił aż o 25 proc. więcej, niż w analogicznym okresie rok wcześniej. Można się tylko domyślać, że po najnowsza część przygód Jamesa Bonda, w której brytyjski agent odwiedza położone na wodzie kasyno właśnie w Makau, jeszcze w interesie pomoże.
No. Ale polskiego czytelnika to nie interesuje.
www.dzialzagraniczny.pl
"Do Afryka. Bardzo dobrze powiedziane. Niech zmienią ustawę a nie co chwila inna interpretacja. Przepis należy traktować wprost a nie cwaniactwem jak to sądy robią."
"To może najwyższa pora zmienić zapisy UoGH zamiast wymyślać coraz to nowsze definicje losowości jak „perspektywa gracza” i sposoby żeby podpiąć na siłę logikę pod hazard. Dodatkowo zaprzestać zatrzymywanie urządzeń bez elementu losowego w kodzie źródłowym, jak również ludzi je stawiających do czasu zmiany Ustawy."
"Mieszają zwykle hazardówki z Finderami. Ostatnio rzuciło mi się w oczy że Findery mają opinie Polskiej Akademii Nauk o tym że deterministyczne nie ma nic wspólnego z losowością. I tu trzeba zgodzić się z tym, deterministyka nie ma nic wspólnego z losem. Charakter losowy tj. art2 ust 5 UoGH nie ma nic wspólnego z programem w którym są nagrody rzeczowe czy pieniężne. Finder czy inne tego typu wynalazki oparte na algorytmie deterministycznym należy oceniać czy czasami nie spełniają przesłanek z art. 2 ust 3 UoGH"
"Ciekawe co sobie tam nakleili na tych kartkach:)"
"co wy tam możecie wiedzieć o automatach, z tego co wiem to siekiera juz dawno nie ma w tej kwestii nic do powiedzenia, tylko wszyscy jada na jego legendzie która też jest mocno przesadszona"