Odpowiedzialność kilku podmiotów za urządzanie gier hazardowych poza kasynem gry

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lipca 2020 r. – II GSK 3728/17 – Odpowiedzialność kilku podmiotów za urządzanie gier hazardowych poza kasynem gry.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej E.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 maja 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 1420/16 w sprawie ze skargi E.K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Katowicach z dnia (…) sierpnia 2016 r. nr (…) w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry

1. oddala skargę kasacyjną;

2. zasądza od E.K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach 2.700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie faktyczne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 maja 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 1420/16 oddalił skargę E.K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Katowicach z dnia (…) sierpnia 2016 r. nr (…) w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że w dniu 8 października 2015 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w (…) przeprowadzili kontrolę w zakresie przestrzegania przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 612 z późn. zm.) w lokalu o nazwie (…), znajdującym się przy ul. (…) w (…), w którym działalność gospodarczą prowadził skarżący. W trakcie kontroli stwierdzono w lokalu włączone do sieci i gotowe do gry dwa urządzenia elektroniczne do gier o nazwie: Hot Spot nr (…) oraz Apex Multi Magic nr (…). W ramach czynności kontrolnych przeprowadzono eksperyment (gry kontrolne), w wyniku którego ustalono, że gry na ww. urządzeniach wypełniają definicję gier na automatach w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych i urządzane są w lokalu, który nie jest kasynem gry. Kontrolowany przedstawił dwie „Umowy dzierżawy (…)” z 1 października 2015 r., z treści których wynikało, że dzierżawcą automatów działających w tym lokalu był skarżący.

W związku z dokonanymi ustaleniami Naczelnik Urzędu Celnego w (…) decyzją z (…) lutego 2016 r. na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 2, art. 90 ust. 1 i 2 oraz art. 91 ustawy o grach hazardowych wymierzył skarżącemu karę pieniężną w wysokości 24.000 zł za urządzanie gier na ww. automatach poza kasynem gry.

W wyniku odwołania skarżącego Dyrektor Izby Celnej w Katowicach zaskarżoną decyzją z dnia (…) sierpnia 2016 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że skarżący wypełnił dyspozycję art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, tzn. urządzał gry na automatach. Jako dzierżawca spornych automatów wstawił je do prowadzonego przez siebie lokalu pobierając z nich pożytki. Nie posiadał określonej w art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych koncesji na prowadzenie kasyna. Gry na spornych automatach miały charakter losowy i były urządzane w celach komercyjnych, co dało podstawę do stwierdzenia, iż oceniane urządzenia są automatami do gry w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. W konsekwencji, w oparciu o zebrany materiał dowodowy, organ odwoławczy stwierdził, że skarżący urządzał na spornych automatach gry, co uzasadnia wymierzenie kary, zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 ustawy o grach hazardowych w wysokości 12.000 zł od każdego automatu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę skarżącego na powyższą decyzję na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718, zwanej dalej: p.p.s.a.).

Sąd I instancji przedstawił na wstępie podstawę prawną wydanych w sprawie decyzji, a następnie powołał się na treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2016 r., sygn. akt II GPS 1/16, wyrażającej pogląd, że art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE, którego projekt powinien być przekazany Komisji Europejskiej zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy i może stanowić podstawę wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych, a dla rekonstrukcji znamion deliktu administracyjnego, o którym mowa w tym przepisie oraz jego stosowalności w sprawach o nałożenie kary pieniężnej, nie ma znaczenia brak notyfikacji oraz techniczny, w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, charakter art. 14 ust. 1 tej ustawy. Urządzający gry na automatach poza kasynem gry, bez względu na to, czy legitymuje się koncesją lub zezwoleniem – od 14 lipca 2011 r., także zgłoszeniem lub wymaganą rejestracją automatu lub urządzenia do gry – podlega karze pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych. Mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, że w rozpatrywanej sprawie nie zaistniały podstawy do odmowy zastosowania w stosunku do skarżącego art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, co oznacza, że wymierzenie kary z tytułu urządzania gier na spornych automatach poza kasynem gry było uzasadnione.

W ocenie Sądu I instancji, prawidłowe było również stanowisko organów celnych dotyczące uznania skarżącego za urządzającego gry na automatach w rozumieniu z art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych. Z treści przedstawionych przez skarżącego umów dzierżawy dwóch spornych automatów z 1 października 2015 r. wynika jasno, że przedmiotem dzierżawy są automaty, nie zaś powierzchnia lokalu. Żaden zapis umowy na to nie wskazuje. Skarżący nie wykazał innymi dowodami, że było inaczej, w szczególności nie wykazał, że skutecznie uchylił się od skutków złożonych oświadczeń woli w postaci podpisania tych umów. W skardze powołał się na bliżej nieokreślonych świadków, których w postępowaniu o nałożenie kary nie przesłuchiwano. Zatem trafnie organy obu instancji uznały jego za dzierżawcę spornych automatów, uprawnionego do pobierania pożytków z dzierżawionych automatów, a więc np. płatności za rozegrane gry.

W konkluzji Sąd I instancji stwierdził, że urządzającym gry na automatach poza kasynem, w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych jest osoba, stwarzająca komuś odpowiednie warunki do udziału w grach na automatach poza kasynem gry. W rozpatrywanej sprawie skarżący spełnił to kryterium. Odnosząc się do kwestii sposobu rozgrywania gier na spornych automatach i w konsekwencji ich prawnej kwalifikacji, Sąd stwierdził, że przeprowadzony eksperyment potwierdził, że gry na spornych automatach mają charakter losowy, a urządzenia te służyły do organizowania gier w celach komercyjnych. Dlatego skarga podlegała oddaleniu.

W skardze kasacyjnej skarżący zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i umorzenie postępowania, ewentualnie o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Skarżący zrzekł się rozpoznania skargi kasacyjnej na rozprawie.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

I. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. art. 121 § 1 i art. 122 ustawy – Ordynacja podatkowa oraz art. 91 ustawy o grach hazardowych polegające na niepodjęciu przez organ wszelkich działań, które winny zmierzać do dokładnego ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia, że skarżący jest podmiotem urządzającym gry na automatach poza kasynem gry, podczas gdy analiza dowodów zebranych w sprawie, w tym w szczególności dokumentacji w postaci umowy najmu wskazuje na to, iż skarżący nie urządzał gier na automatach, a jedynie wynajmował powierzchnię w swoim lokalu innej firmie, która to firma wstawiała na wynajętej powierzchni automaty do gier stanowiące własność tejże firmy, a nie skarżącego, a nadto skarżący nie dokonywał żadnych czynności faktycznych ani prawnych związanych z automatami do gier, a urządzeniami do gier zainstalowanymi w lokalu faktycznie dysponował podmiot niezależny od skarżącego, przez co skarżący nie może być uznany za urządzającego gry na automatach w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych;

2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 133 w zw. z art. 208 ustawy – Ordynacja podatkowa poprzez prowadzenie postępowania i zaniechanie jego umorzenia, pomimo skierowania tego postępowania w stosunku do podmiotu, który zgodnie z prawem formalnym nie mógł zostać uznany za stronę tegoż postępowania;

3) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 2 ust. 6 oraz 7 ustawy o grach hazardowych w zw. z art. 122, art. 130, art. 187 § 1, art. 188 i art. 197 ustawy – Ordynacja podatkowa poprzez brak dokładnego wyjaśnienia przez organ wszystkich okoliczności niezbędnych do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy wymagającej wiadomości specjalnych, co w konsekwencji przyczyniło się do prowadzenia ustaleń przez organ podatkowy w zakresie cech urządzenia określonych w art. 2 ust. 1-5 ustawy o grach hazardowych jedynie w oparciu o wyniki eksperymentu przeprowadzonego przez funkcjonariuszy celnych, podczas gdy wyłączne ustawowe uprawnienie do rozstrzygnięcia, czy gra jest grą na automacie przysługuje Ministrowi Finansów w drodze decyzji, a nie organom prowadzącym postępowanie podatkowe;

II. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w zw. z art. 2 ust. 3 i ust. 5 w zw. z art. 89 ust. 1 pkt 2 i art. 89 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach hazardowych poprzez nałożenie kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry na skarżącego prowadzącego działalność gospodarczą, podczas gdy do uiszczenia kary pieniężnej na podstawie przepisu art. 89 ust. 1 pkt 2 i art. 89 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach hazardowych może być zobowiązany jedynie podmiot określony w art. 6 ust. 4 ustawy o grach hazardowych, to jest urządzający gry hazardowe bez koncesji i zezwolenia oraz urządzający gry na automatach poza kasynem gry w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych, natomiast osoba fizyczna taka jak skarżący nie może ponosić sankcji administracyjnej za delikt w sytuacji, w której ustawa określająca warunki urządzania i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier hazardowych nie wskazuje tych osób jako podmiotów uprawnionych do uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący przedstawił argumenty na poparcie podniesionych zarzutów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. W piśmie z dnia 4 czerwca 2020 r. organ wyraził zgodę na rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym.
Uzasadnienie prawne

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, a mianowicie sytuacje enumeratywnie wymienione w § 2 tego przepisu. Skargę kasacyjną, w granicach której operuje Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest natomiast, określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a. terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Ze skargi kasacyjnej wynika, że spór prawny w rozpatrywanej sprawie dotyczy kwestii prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, który kontrolując zgodność z prawem decyzji Dyrektora Izby Celnej w Katowicach w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry stwierdził, że decyzja ta nie jest niezgodna z prawem. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że przeprowadzone przez organ administracji celnej ustalenia faktyczne uzasadniały – zdaniem Sądu I instancji – po pierwsze, przyjęcie ich za podstawę wyrokowania w rozpatrywanej sprawie, po drugie, zaakceptowanie dokonanej na ich podstawie przez organ administracji oceny, że stanowiące przedmiot kontroli urządzenia służyły do urządzania na nich gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, po trzecie zaś, nałożenie na skarżącego, na podstawie przepisów art. 89 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, kary pieniężnej za urządzanie gier hazardowych na kontrolowanych automatach poza kasynem gry.

Zarzuty skargi kasacyjnej nie uzasadniają twierdzenia, że wyrok Sądu I instancji nie jest zgodny z prawem.

Przede wszystkim za nieusprawiedliwione należało uznać zarzuty z pkt I.1 i II.1 petitum skargi kasacyjnej, na gruncie których strona skarżąca zmierzała do podważenia stanowiska Sądu I instancji odnośnie do zasadności uznania jej na gruncie okoliczności stanu faktycznego sprawy za „urządzającego gry”, w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych.

Odnosząc się do tych zarzutów trzeba podnieść, że jakkolwiek ustawa o grach hazardowych nie definiuje pojęcia „urządzającego gry”, o którym mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2, to jednak posługuje się nim w wielu przepisach, które umożliwiają określenie i ustalenie jego treściowego zakresu. Na ich podstawie zasadnie przyjmuje się, że „urządzanie gier hazardowych” to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej ilości graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze.

Powyższe rozumienie „urządzania” potwierdza przy tym definicja zawarta w Słowniku Języka Polskiego PWN, zgodnie z którą „urządzić – urządzać” oznacza: „wyposażyć coś w odpowiednie sprzęty”, „zorganizować (jakąś imprezę), jakieś przedsięwzięcie itp.”, „zapewnić komuś dobre warunki” (por. https://sjp.pwn.pl/sjp/urządzic;2533410.html.)

„Urządzanie”, to wedle powyżej przedstawionego słownikowego rozumienia tego zwrotu również – a trzeba to podkreślić – „stwarzanie komuś odpowiednich warunków”, co w rozpatrywanej sprawie wprost i bezpośrednio odnieść należy do tworzenia warunków do urządzania gier na automatach poza kasynem gry, a to poprzez udostępnianie w danym czasie oraz miejscu narzędzia służącego ich urządzaniu i tym samym udostępniania samych gier na automatach poza kasynem gry, co w okolicznościach stanu faktycznego rozpatrywanej sprawy polegało na tym, że w miejscu prowadzonej działalności gospodarczej – (…) w (…) – strona skarżąca zainstalowała dwa automaty do gier hazardowych, w których posiadanie – jako ich dzierżawca – weszła na podstawie dwóch umów dzierżawy z dnia 1 października 2015 r. zawartych ze spółką X. z siedzibą w (…).

Uwzględniając to – na co słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji (por.s. 9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) – że istota umowy dzierżawy polega na uprawnieniu do pobierania pożytków z przedmiotu dzierżawy w zamian za umówiony czynsz, a ponadto uwzględniając przedstawione powyżej rozumienie „urządzania gier”, w świetle przedstawionych okoliczności stanu faktycznego sprawy – których elementu nie stanowiło udostępnianie powierzchni lokalu innemu jeszcze podmiotowi – za uzasadnione trzeba uznać stanowisko, że strona skarżąca była urządzającym gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych.

Zwłaszcza, gdy w tej mierze oraz w opozycji do stanowiska prezentowanego na gruncie zarzutu z pkt II.1 petitum skargi kasacyjnej podkreślić, że w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie sygn. akt II GPS 1/16 wyjaśniono, iż przepis art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych jest adresowany do każdego, kto w sposób w nim opisany urządza gry na automatach. Podmiotem, wobec którego może być egzekwowana odpowiedzialność za omawiany delikt, jest każdy (osoba fizyczna, osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej), kto urządza grę na automatach w niedozwolonym do tego miejscu, a więc poza kasynem gry. I to bez względu na to, czy legitymuje się koncesją na prowadzenie kasyna gry, której przecież – jak to wynika z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. – nie może uzyskać, ani osoba fizyczna, ani jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, ani też osoba prawna niemająca formy spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, które to spółki prawa handlowego, jako jedyne, o koncesję taką mogą się ubiegać. Na gruncie art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych penalizowane jest zachowanie naruszające zasady dotyczące miejsca urządzania gier hazardowych na automatach, nie zaś zachowanie naruszające zasady dotyczące warunków, od spełnienia których w ogóle uzależnione jest rozpoczęcie, a następnie prowadzenie działalności polegającej na organizowaniu i urządzaniu gier hazardowych, w tym gier na automatach. W świetle jednoznacznej treści przywołanego przepisu za prawnie relewantne fakty podlegające ustaleniu w postępowaniu administracyjnym w sprawie nałożenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach niezgodnie z ustawą należy uznać – po pierwsze – fakt urządzania gier na automacie do gry, o których mowa w ustawie o grach hazardowych, a po drugie ten zasadniczy dla bytu omawianego deliktu administracyjnego fakt, że gra na automatach jest urządzana poza kasynem gry.

Trzeba również podkreślić, co także nie jest bez znaczenia dla oceny zasadności omawianych zarzutów kasacyjnych, że na gruncie omawianej regulacji prawnej Naczelny Sąd Administracyjny w swym orzecznictwie konsekwentnie przyjmuje (por. wyroki: z 27 czerwca 2019 r., sygn. akt II GSK 1425/17, z 10 kwietnia 2019 r., sygn. akt II GSK 59/19, z 26 września 2018 r., sygn. akt II GSK 633/18), że sankcja z art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 89 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach hazardowych może zostać nałożona na więcej niż jeden podmiot, w sytuacji gdy każdemu z nich można przypisać cechę „urządzającego gry” na tym samym automacie w tym samym miejscu i czasie. Wynika to z potrzeby szerokiego rozumienia podmiotu „urządzającego gry na automatach”, jaką należy przyjąć dla tego rodzaju postępowań. Wykładnia tego pojęcia, umożliwiająca nakładanie kar administracyjnych na więcej niż jeden podmiot, jest niezbędna jeżeli system kontroli i skuteczność przewidzianych przez ustawodawcę sankcji ma mieć realny charakter, zwłaszcza zaś jeżeli spojrzy się na to zagadnienie z perspektywy eliminowania sytuacji obejścia bądź nadużycia prawa przez podmioty uczestniczące w działalności hazardowej. Nie do pogodzenia bowiem z zasadą skuteczności stanowionego prawa byłaby taka wykładnia przepisów ustawy hazardowej, która w istocie pozostawiałaby bez kontroli i sankcji np. sytuacje tworzenia pozorów urządzania gier na automatach przez jeden podmiot, a więc też jego nominalnej odpowiedzialności, podczas gdy w rzeczywistości gry na automacie urządzane byłyby również na rachunek innego podmiotu, jako element wspólnego przedsięwzięcia. Przy ocenie, czy podmiot nie powinien zostać uznany za urządzającego gry na automacie niezbędne jest odwołanie się do wszystkich elementów stanu faktycznego (zob. np.: wyroki NSA z dnia: 9 listopada 2016 r., sygn. akt II GSK 2736/16; 20 kwietnia 2017 r. sygn. akt II GSK 5233/16; 12 kwietnia 2019 r., sygn. akt II GSK 310/17).

Powyższe – zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego – jednoznacznie więc potwierdza zasadność stanowiska, że strona skarżąca była „urządzającym gry”, w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych.

Skoro tak, to wbrew stanowisku strony skarżącej brak było jakichkolwiek podstaw, aby uznać, że w rozpatrywanej sprawie zaktualizowała się podmiotowa przesłanka umorzenia postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, co czyni niezasadnym zarzut z pkt I.2 petitum skargi kasacyjnej.

Nie jest również usprawiedliwiony zarzut z pkt I.3 petitum skargi kasacyjnej.

Z utrwalonego już orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że w toku postępowania o nałożenie kary pieniężnej organ administracji celnej – aby zastosować sankcję wynikającą z ustawy o grach hazardowych – nie jest zobligowany dysponować rozstrzygnięciem Ministra Finansów wydanym na podstawie art. 2 ust. 6 przywołanej ustawy, a brak tego rozstrzygnięcia nie stanowi o naruszeniu wymienionego przepisu. Brak tego rozstrzygnięcia nie stanowi więc również o wadliwości ustaleń faktycznych przeprowadzonych w sprawie o nałożenie kary pieniężnej za urządzanie gier na automacie poza kasynem gry. Zarzucając Sądowi I instancji naruszenie art. 2 ust. 6 ustawy o grach hazardowych, strona skarżąca pomija tę istotną okoliczność natury prawnej, że ust. 7 art. 2 tej ustawy nie daje organowi celnemu legitymacji do zainicjowania postępowania przed Ministrem Finansów. Organ ten może co najwyżej zasygnalizować potrzebę rozstrzygnięcia tej kwestii, co nie oznacza, że na skutek tej sygnalizacji Minister Finansów będzie zobligowany do wszczęcia postępowania z urzędu. Z tej więc również przyczyny upatrywanie wadliwości działania organu w naruszeniu art. 2 ust. 6 ustawy o grach hazardowych jest nieuprawnione.

W związku z powyższym, za uzasadnione trzeba uznać twierdzenie, że prowadząc postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych, właściwy organ nie dość, że jest uprawniony to również jest zobowiązany do czynienia ustaleń odnośnie do charakteru danej gry, a jego kompetencje w tym zakresie, których źródłem są przepisy obowiązującego prawa, mają w pełni autonomiczny charakter (por. w tej mierze, aktualny również w odniesieniu do postępowań prowadzonych na podstawie art. 89 ustawy o grach hazardowych pogląd prawny Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z 28 sierpnia 2013 r., sygn. akt V KK 15/13).

Brak jest więc podstaw do kwestionowania kompetencji organów podatkowych do czynienia własnych ustaleń dotyczących charakteru automatów do urządzania gier. Istotne w sprawie fakty i okoliczności organy te ustaliły bowiem na podstawie dowodu z eksperymentów, których przeprowadzenie znajdowało swoją podstawę prawną w treści art. 32 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 990).

Z przedstawionych powodów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b oraz z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku.

Tagi: automaty do gier, hazard, nsa, urządzanie gier na automatach poza kasynem, wyrok