Ostatnia aktualizacja: 22 stycznia 2015
W wydaniu z października 2014 r. (nr 154) miesięcznika „Radca Prawny” pojawiło się opracowanie Macieja Taborowskiego, który dowodzi, że przepis techniczny, nienotyfikowany Komisji Europejskiej zgodnie z Dyrektywą 98/34, nie może być stosowany w postępowaniu karnym.
Autor odnosi się między innymi do sprawy nienotyfikowania przepisów ustawy o grach hazardowych z 29 listopada 2009 r.:
„Polskie organy krajowe, działające w ramach postępowania karnego, powinny wyciągnąć z wyroku Ivannson (wyrok TSUE z 10 lipca 2014 r. w sprawie C-307/13 Postępowanie karne przeciwko Lars Ivannson i inni) wnioski w kontekście polskiego systemu prawa. Dla przypomnienia: w systemie polskim powstał, po wyroku Fortuna (wyrok TSUE z 19 lipca 2012 r. w połączonych sprawach C-213/11, C-214/11 i C-217/11), problem w kontekście art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych (UH), który został przez TSUE uznany za przepis techniczny i który nie został notyfikowany KE na podstawie art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34. W związku z tym powstało pytanie, czy dopuszczalne jest pociągnięcie do odpowiedzialności karnoskarbowej za występek z art. 107 par. 1 k.k.s. osób, które prowadzą grę losowa, grę na automacie lub zakład wzajemny wbrew zakazom zawartym w art. 14 ust.1 UH, gdy projekt tych przepisów nie został notyfikowany KE.(…)
(…)Biorąc pod uwagę wyrok w sprawie Fortuna, to jeżeli art. 14 ust. 1 UH, jako nienotyfikowany przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34, nie może być stosowany przez organy krajowe, to tym bardziej jego naruszenie nie może skutkować przyjęciem możliwości popełnienia przestępstwa z art. 107 par. 1 k.k.s. Uzupełnienie treści normy wynikającej z art. 107 par. 1 k.k.s., który ma charakter blankietowy, nie może bowiem nastąpić skutecznie za pomocą art. 14 ust. 1 UH (czy 6 ust. 1 UH), ponieważ przepis ten nie może być skutecznie stosowany wobec jednostek. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest, że działania urzędów celnych, prokuratorów oraz sądów krajowych (np. na podstawie art. 217 k.p.k. i nast.), podejmowane w postępowaniu o czyn z art. 107 par. 1 k.k.s. w zw. z art. 14 ust. 1 u.g.h., zmierzające do zabezpieczenia dowodów w postaci zatrzymania automatów do gier ( np. żądanie wydania rzeczy i przeszukanie, uznanie za dowód rzeczowy, zatwierdzenie przeszukania i zatrzymania rzeczy), w związku z podejrzeniem, że miało miejsce urządzanie gier wbrew przepisom art. 14 ust. 1 u.g.h., nie ma podstaw wobec z góry wiadomego braku możliwości stwierdzenia przestępstwa. Wobec braku penalizacji czynu z art. 107 par.1 k.k.s. w zw. z art. 14 ust. 1 u.g.h. prowadzenie jakiegokolwiek postępowania na skutek podejrzenia tego czynu (i w związku z tym zabezpieczanie dowodów ewentualnego przestępstwa) jest zbędne.(…)
(…)Biorąc pod uwagę stan prawny na tle art. 8 ust.1 dyrektywy 98/34 po wyroku Fortuna, wszelkie ograniczenia, które ustawodawca zamierzał wprowadzić na mocy art. 14 ust. 1 u.g.h/art. 6 ust 1. u.g.h. nie mają, jak ujmuje to TSUE „mocy obowiązującej wobec jednostek” (…)
Autor jest adiunktem w Katedrze Prawa Europejskiego na Wydziale Prawa i Administracji UW oraz w Instytucie Nauk Prawnych PAN.
Źródło: e-kirp.pl
hwila prawdy
08:31 23/01/2015
xyz
09:21 23/01/2015
MiXer
16:13 23/01/2015
G-shock
08:44 25/01/2015