Po raz pierwszy, po raz drugi, po raz trzeci… niewinny!

Ostatnia aktualizacja: 16 kwietnia 2020

Zapadły już pierwsze w tym roku wyroki sądów powszechnych uniewinniające organizatorów gier na automatach. Przedstawiamy Państwu trzy z nich wraz z uzasadnieniami.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 15 stycznia 2015 r. Sądu Okręgowego w Poznaniu IV Wydział Karny – Odwoławczy czytamy:

„Podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. W. oraz pełnomocnika interwenienta zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ugh, był zasadny. Ponieważ ustalenie to było wystarczające do orzeczenia o zmianie zaskarżonego wyroku i uniewinnieniu M. W. (1) od zarzutu popełnienia przestępstwa skarbowego oraz o utrzymania w mocy wyroku w stosunku do oskarżonego A. W. (1), Sąd II instancji ograniczył rozpoznanie środków odwoławczych tylko do tego uchybienia. Odniesienie się do wskazań uchybień innych stało się bowiem bezprzedmiotowe.(…)

Podkreślić w tym miejscu trzeba, że przepis art. 107 § 1 kks jest przepisem o charakterze blankietowym. To znaczy, że wymaga on – przy doprecyzowywaniu treści obowiązków nakładanych stanowioną nim normą postępowania – odwołania się do przepisów ustawy o grach hazardowych. To jest art. 6 i art. 14 ugh.(…) Konsekwencją braku notyfikacji jest – jak wskazano w przywołanym wyżej orzeczeniu (…) brak możliwości stosowania i to nie tylko przez sądy norm prawnych, które nie zostały notyfikowane, a zostały zawarte w jednostkach redakcyjnych podlegających obowiązkowi notyfikacji. Wynika z tego, że na nienotyfikowane przepisy krajowe nie można powoływać się skutecznie przed sądem krajowym wobec podmiotów prywatnych.(…)”

Ten sam sąd, jednak w innym składzie w wyroku z 16 stycznia 2015r. dodaje:

„Na tym tle wspomnieć w pierwszej kolejności należy, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawyrokował w dniu 19 lipca 2012 r., w połączonych sprawach C-213/11, C 214/11 i C 217/11 (www.eur-lex.europa.eu), że przepisy zakazujące prowadzenia gier elektrycznych, elektromechanicznych i elektronicznych w jakichkolwiek miejscach publicznych i prywatnych z wyjątkiem kasyn, należy uznać za „przepisy techniczne”.(…)

W następstwie tego, postanowieniem z dnia 27 listopada 2014 r. w sprawie II KK 55/14, którego kopię wraz z uzasadnieniem załączyła obrona na rozprawie apelacyjnej dnia 16 stycznia 2015 r., Sąd orzekający odszedł od zaprezentowanego wyżej poglądu, a który stał się podstawą stwierdzeń i założeń poczynionych przez Sąd wydający zaskarżony w tym postępowaniu wyrok. Sąd Najwyższy podniósł mianowicie, że wprawdzie prawo unijne nie harmonizuje płaszczyzny gier hazardowych, co pozwala państwom członkowskim na niemal swobodną reglamentację tej dziedziny, to jednak urządzanie gier hazardowych, uczestniczenie w nich, sprowadzanie i produkcja automatów do gry objęte są regulacjami dotyczącymi rynku unijnego. W konsekwencji, przepisy prawne odnoszące się do tej działalności podlegają notyfikacji Komisji Europejskiej jako przepisy techniczne w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE. Uwypuklono także w tym że orzeczeniu, że w prawie unijnym nie ulega wątpliwości, iż sędzia krajowy w pierwszej kolejności jest sędzią unijnym.(…)

Opierając się na stanowisku Trybunału Sprawiedliwości UE oraz poglądach doktryny SN stwierdził, że niezgodność z prawem wspólnotowym późniejszej normy prawa krajowego nie powoduje, iż ta norma prawa krajowego przestaje istnieć. W takiej sytuacji sąd krajowy ma obowiązek odstąpić od stosowania tej normy.(…)

Na koniec Sąd Okręgowy w Ostrołęce w wyroku z dnia 21 stycznia 2015r. Stawia kropkę nad „i”:

„Nie budzi wątpliwości, że od dnia 1 maja 2004 r. Rzeczpospolita Polska na mocy Traktatu Ateńskiego zawartego w dniu 16 kwietnia 2003 r. jest członkiem Unii Europejskiej (ratyfikacja nastąpiła w trybie art. 90 ust. 3 Konstytucji RP w drodze ogólnokrajowego referendum w sprawie wyrażenia zgody na ratyfikację Traktatu dotyczącego przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej (Dz. U. Z dnia 11 czerwca 2003 r. Nr 103, poz. 953)). Od tej daty jest zatem związana aktami prawnymi tworzącymi wspólnotę, przyjętymi także przed dniem przystąpienia do Unii, a przez to również adresatem dyrektyw, które są aktami prawnymi wiążącymi państwa członkowskie w odniesieniu do rezultatu, który ma zostać osiągnięty. Warto nadmienić, iż w przypadku, gdy dyrektywa nie została wdrożona do porządku krajowego (lub została niewłaściwie wdrożona) – potencjalny uprawniony może powoływać się na jej przepisy wobec władzy publicznej państwa, o ile są „bezwarunkowe i dostatecznie konkretne”. Zgodnie z art.1 pkt 1-5 i 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. Państwo, które chciałoby wprowadzić przepisy techniczne, tego rodzaju iż mogłyby one ograniczać swobody unijne jeszcze przed ich uchwaleniem musi przedstawić je Komisji, wraz z powodami ich wprowadzenia.

Przepisy takie podlegają zatem procedurze notyfikacji. Przepisy art.6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych nakładają ograniczenia dotyczące m.in. organizowania gier na automatach poza kasynami gry. Niewątpliwie uznać je należy za ograniczające m.in. swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, a jako takie powinny podlegać obligatoryjnej procedurze notyfikacji, co nie miało miejsca. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wypowiadał się w tej kwestii w orzeczeniu z dnia 26 października 2006 r. w sprawie C-65/05 Komisja przeciwko Grecji i w orzeczeniu z dnia 19 lipca 2012r. wydanym w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11. Trybunał uznał, że przepisy zakazujące prowadzenia gier elektronicznych, elektromechanicznych, elektrycznych w jakichkolwiek miejscach publicznych i prywatnych za wyjątkiem kasyn, należy uznać za przepisy techniczne w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r.(…)

Skoro zatem w/w przepisy ustawy o grach hazardowych nie zostały notyfikowane, pozostają w kolizji z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. gdyż są sprzeczne w odniesieniu do rezultatu, który ma zostać osiągnięty w/w dyrektywą. Potencjalny uprawniony może zatem powoływać się na jej przepisy wobec władzy publicznej państwa, gdyż są „bezwarunkowe i dostatecznie konkretne”. Jako takie przepisy w/w dyrektywy zgodnie z art. 91 ust. 3 Konstytucji, są stosowane bezpośrednio i mają pierwszeństwo w przypadku kolizji z art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. W sytuacji przedstawionej przez skarżącego w apelacji, Sąd orzekający powinien zatem odmówić zastosowania przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, co spowodowałoby dekompozycję ustawowych znamion czynu zabronionego i skutkować winno wydaniem wyroku uniewinniającego także na tej podstawie.(…)

WYROK SĄDU OKRĘGOWEGO W POZNANIU Z 15 STYCZNIA 2015

WYROK SĄDU OKRĘGOWEGO W POZNANIU Z 16 STYCZNIA 2015

WYROK SĄDU OKRĘGOWEGO W OSTROŁĘCE Z 21 STYCZNIA 2015

Źródło: orzeczenia.ms.gov.pl

Tagi: